29 juni Knoxville

Gisteren kregen we van enkele oorlogsveteranen, die bij Walmart stonden, het advies om eens naar Watauge Lake te gaan. Het was een meer dat in 1947 was aangelegd, en bij Elizabethton lag, zo’n 20 mijl van Johnson City. Dus hadden wij Watauge Lake als eerste tussenstop op onze route naar Knoxville op onze navigatie ingesteld. Het was een prachtig recreatie oord. Je kon er zwemmen, zeilen, vissen etc.

Het bleek dat er een hele weg rond het meer liep en van daaruit waren er diverse toegangen naar de recreatie gedeeltes. Het waren goede toegankelijke wegen met veel parkeerplaatsen, toiletten, aanlegplaatsen voor boten etc. en alles was gratis. We waren blij dat we de raad van de veteranen hadden opgevolgd, en zo zie je maar weer dat als je met de lokale bevolking praat, je op de mooiste plaatsen komt.

De terugweg ging echt binnendoor, de straatjes waren soms zo smal dat je moest uitkijken dat je niet de klep van de brievenbussen afreed, als ze die vergeten waren dicht te doen, of bijna door de voortuin van de mensen reed. Het was echt sightseeing. Deze weggetjes zou je zonder Tommetje echt nooit vinden. Plotseling wilde 2 hertjes oversteken maar toen ze de auto zagen aankomen maakte ze vlug rechtsomkeer en vluchtte tussen de huizen weg. Dit komt zo onverwachts, en gaat meestal zo snel, dat je geen tijd hebt om een foto te maken.

Na 2 ½ uur gereden te hebben waren we weer in Johnson City en passeerden we weer het hotel waar we vannacht geslapen hadden. Dus hadden we mooi een rondje van zo’n 80 km gereden, maar het was zeker de moeite waard, ach weet je, een beetje Amerikaan kijkt niet op een paar mijl.

Omdat we nogal wat tijd verloren hadden met de rit naar Watauge Lake, besloten we een gedeelte van de route naar Knoxville via de snelweg te nemen. Ja, wij zouden het rustig aan doen deze vakantie hadden wij gezegd, meerdere dagen op één plaats en minder kilometers. Maar je zit in een heerlijke auto met een heerlijk muziekje op de radio en dat in een prachtige omgeving, dan ben je een eind weg voor je er erg in hebt, en dan moet je ook nog terug.

Bij Morristown hebben we de snelweg weer verlaten, en hebben tot Rutledge langs het Cherokee Reservoir gereden, telkens stoppen en foto’s maken (foto). Prachtig!! Helaas, door de routewijziging konden wij niet bij Dolly op de koffie, misschien een volgend keer als we weer in de buurt zijn. We hadden door dat stukje snelweg te rijden, ruim 1 ½ uur gewonnen. Hierdoor waren we mooi op tijd in Knoxville bij de Mac voor ons dagelijks bakje.

Hier lagen diverse hotel couponboekjes waardoor we eerst de aanbiedingen gingen bekijken. Aan de westkant van Knoxville in Farragut vonden we een hotel wat alles had wat we wilde, dus wij daar naar toe, weer eventjes zo’n 25 mijl rijden waardoor het totaal aantal mijl van vandaag toch weer op zo’n 200 kwam.

Het was de 3de knuffelvrije dag voor Nellie. Terwijl wij vandaag toch geregeld uit de auto zijn geweest om foto’s te maken. Ook vanavond tijdens de wasjes doen, ‘de machines staan buiten’, werd ze met rust gelaten. Nu, na 1 ½ week, begint haar huid er weer een beetje normaal uit te zien. We hebben nog enkele kilo’s gewicht over Christianne, hoeveel dozijn armbandjes wil je hebben?

Vandaag was het weer een mooie dag, met 28 gr en niet benauwd, lekker om buiten te zijn. Morgen zitten we op de helft van onze vakantie, dan zitten we ook op het diepste punt van deze rondrit. Niet ons persoonlijk dieptepunt hoor, wij houden het op deze manier nog wel jaren vol. Zachtjes aan gaan we weer ‘rustig aan’ binnendoor naar het noorden, richting Washington. Het hotel waar we nu zijn blijven we 3 nachten. We wachten even af wat voor weer het wordt, of morgen een rondje rijden naar de watertjes in de omgeving, en overmorgen een dagje shoppen in Knoxville, of we doen het net andersom.

Wat het gaat worden lezen jullie morgen weer. Toedeloe!