12 juli Troutville

In het hotel waar we nu zitten is ontvangst van internet, zowel op de laptop als op de mobieltjes, ook de tekst van ons krantje geen probleem alleen het uploaden van de foto’s gaat niet vanuit de kamer. Piet gaat dan even een deur verder, naar de lobby om op hun pc de foto’s bij het verhaal te plaatsen. Het personeel begint al te lachen als Piet binnenkomt en leggen meteen pen en papier voor hem klaar want ze weten dat hij dit nodig heeft. Maar verder is dit hotel echt toppy.

Gisteren hadden we al verteld dat we een extra dag in dit hotel hadden geboekt. Als we al een planning hadden, dan zijn we die deze vakantie echt kwijt geraakt. Van het ene op het andere moment anders doen. Dat is vakantie, er zijn zoveel regeltjes in het leven. Vakantie is vrij van verplichtingen zijn, en je laten verrassen. Het enige wat we echt moeten, is woensdag op tijd op het vliegveld zijn, nog 2 hele dagen vrijheid blijheid.

Gisteren hadden we een route zuidwestelijk van Roanoke, vandaag gaan we noordwestelijk. We vertrokken om 10:00 uur bij een temperatuur van 28 gr. Het was iets minder helder en onbewolkt weer. Dat zou vandaag echt wel te zien zijn bij de foto’s. Tommetje begon al meteen moeilijk te doen. Normaal plaatst hij de te rijden afstand en de tijd dat we arriveren op plaats van bestemming in de rechterboek van het scherm. Nu stond er wel een klok maar die telde steeds af, op een bepaald moment zouden we eerder arriveren dan dat we vertrokken waren, de route gaf hij wel goed aan. Wij vermoeden dat hij last van de warmte heeft en misschien wel een zonnesteek heeft opgelopen, of misschien is hij aan vakantie toe. Wij houden hem in de gaten.

Nadat we eerst een 20 mijl snelweg hebben gereden worden we plotseling een grindweg in gedirigeerd.(foto). Zo’n 8 mijl reden we over de smalle grindweg, niet zo eng en smal als gisteren maar het was toch weer spannend. Na de grindweg kwamen we weer terug op de gewone verharde weg, en reden we een heel stuk langs de James River (foto). Daarna stuurde hij ons , via een smalle asfaltweg, de bergen in. Het was werken voor de chauffeur, het werd een aaneenschakeling van haarspeldbochten, zonder vangrail. En het was diep als je opzij keek, in korte tijd waren we tot een behoorlijke hoogte gestegen en hadden we een prachtig uitzicht. Jammer dat het wat heiig was, hierdoor konden we geen heldere foto’s maken.

Rond 13:00 uur zijn we bij McDonalds in Covington een kop koffie gaan drinken en even bij Walmart geweest. Daarna vervolgden wij onze route en even buiten Covington was een prachtige waterval (foto). Na deze waterval vervolgden we de weg, via Falling Springs naar Bucova. Tijdens deze rit probeerde een eekhoorntje de weg oversteken. Piet ging vol op de remmen staan, dit kon want er was geen achteropkomend verkeer. Het eekhoorntje zat even later met hartkloppingen en zweetdruppels op zijn hoofd bij te komen onder de vangrail. Het was vandaag een geluksdag voor het beestje, dat was het niet voor de hertjes die we weer langs de weg hebben zien liggen, soms met aasgieren erop. Een walgelijk gezicht, maar dat is de natuur. Maar we zien ook heel veel herdenkingsborden langs de weg, van mensen die verongelukt zijn. Even een momentje niet opletten kan fataal zijn. Er wordt toch vaak redelijk snel gereden, als je tegenligger een te ruime bocht neemt, is het echt schrikken.

Van Bucova gingen we via Goshen richting Lexington. In Goshen passeerde we een huis die een yardsale had (foto). Je plaatst borden op hoeken van de straten en bomen in de omgeving van jouw huis. Dat zie je hier geregeld, alles waar je vanaf wilt zet je dan in je voortuin. En er komen echt mensen op af. De hele lange weg van Goshen tot Lexington reden we langs de Maury River. Het was een ondiepe rivier die bezaaid was met rotsblokken en veel kleine watervalletjes. Je zag er de mensen met hun kinderen in het water spelen en langs de kant waren er picknick plaatsen met barbecues. Het is er helemaal ingericht voor de plaatselijke bevolking om van het water te genieten. Maar de mensen maken er ook geen troep van en alles wordt schoon en opgeruimd achter gelaten.

Omdat het al half vijf was zijn we bij Lexington de snelweg op gegaan om de laatste 40 mijl wat vlotter af te leggen. We hadden zo’n 185 mijl afgelegd wat ongeveer 300 km is, dik voldoende voor een rustdag. Gisteren was het 34 gr, dat hebben we vandaag niet gehaald, maar we hebben ook meer in de bergen gereden. Maar het was droog en toch nog 28 gr. Het was weer, en we blijven in herhaling vallen, een prachtige route. Morgen starten we op voor de 2 laatste dagen, richting Washington. Wij weten waar we uit komen, voor jullie is dat nog een verrassing.

Tot morgen. Toedeloe!