24 juni Roanoke

We waren vroeg vandaag 9.15,maar we hoefde ook niet uit te checken en onze spullen niet in de auto te laden, dat is het voordeel als je 2 nachten in hetzelfde hotel blijft. De temperatuur was al opgelopen tot 28 gr, de zon scheen en Tommetje was gisteravond al geprogrammeerd voor de route van vandaag, wat willen we nog meer.

Het eerste stuk moesten we nog wat snelweg nemen om Roanoke te verlaten om op de byways te komen die ons naar Smith Mountain Lake brengt. De omgeving is zo mooi dat Nellie constant aan het fotograferen is, als ze niet uitkijkt houdt ze er een triggerfinger aan over. Voor Piet zal het vanavond wel weer een hele puzzel worden om een goede keuze uit alle foto’s te maken.

Het viel niet mee om bij het water te komen, er loopt, zoals bij Lake Tahoe, geen weg rond het meer. De huizen staan met hun rug naar het water en als je een foto wilt maken moet je je op privé terrein wagen en dat is niet altijd zonder risico. Maar wij namen toch een poging om wat foto’s te maken door de auto langs de kant te parkeren en gewoon naar het water te lopen. We hadden geen problemen, hoewel de heer des huizes meteen naar buiten kwam om te kijken wat die vreemde snoeshanen kwamen doen. Hij vertelde dat het water vrij snel op een diepte van 3 meter kwam maar het was er zo helder dat je ook daar tot op de bodem kon kijken.

Nadat we wat hadden rond gereden, en nog enkele foto’s hadden genomen, waren we wel aan een kop koffie toe, dus Piet vroeg aan Tommetje of er een Mc Donalds in de buurt was. We waren verbaast, want slechts 2 km verder was er een volgens Tommetje, maar toen we de melding kregen ‘bestemming bereikt’ bleek dat we voor de schoonheidssalon van Mevr. Mc Donalds stonden. Omdat wij nog gaaf en strak in ons velletje zitten, en een schoonheidssalon onze kelen niet kan smeren hebben we maar weer enkele slokken water genomen en zijn doorgereden tot het verste punt van vandaag, Pittsville.

Toen we Pittsville uitreden stak een beer de weg over, voor we de camera gepakt hadden was hij weer in de bosjes verdwenen. Dat is echt even schrikken. Als je dan bedenkt dat net even daarvoor Nellie nog was uitgestapt om foto’s te maken. Stel je voor, er staat ineens een beer in je buurt. Omdat we echt zin in een kopje koffie hadden hebben we weer aan Tommetje om een Mac gevraagd. Ditmaal was het advies, rij door naar Rocky Mount. Dit was 25 kilometer omrijden maar je moet er iets voor over hebben om ons caffeïne pijl weer op niveau te brengen. En voor een Amerikaan stellen afstanden niet zoveel voor, daarbij we hebben vakantie, we genieten van de omgeving, zolang er maar geen beren oversteken, Nellie kijkt voortaan wel 2 keer uit voor ze uit de auto stapt.

Je komt ook echte contrasten tegen. Een kerkhof naast een kerk is normaal maar een speeltuin naast een kerkhof is toch een merkwaardig gezicht, hoewel dit toch ook bij het leven hoort. We zijn ook nog nooit zoveel postkantoren tegengekomen als deze vakantie. Er zijn jaren geweest dat we kilometers om moesten rijden om een postzegel te kunnen kopen, nu struikelen we bijna over de postkantoren.

Het was weer een bijzonder mooie route vandaag, behoorlijk heuvelachtig. In de bergen en aan het meer was het een prettige temperatuur 25 gr. Maar zo gauw je weer in de bewoonde wereld kwam was het weer 34 gr. Wat echt minder was is dat een van de leden van NMF (Nellies Mosquito Fanclub) stiekem onder haar t shirt was gekropen en, zonder dat iemand het had gemerkt, voor een cosmetisch niet verantwoorde borstvergroting had gezorgd. Dan kan een fanclub behoorlijk irritante zijn, maar ja, je krijgt een fanclub, je kunt er niet voor kiezen.

Morgen pikken we de Blue Ridge Parkway weer op, en rijden dan naar Boone, dat ligt in North Carolina. Dus dan verlaten we Virginia. Wat we morgen weer mogen beleven horen jullie morgen weer.

Toedeloe.