29 januari Fort Pierce

Het was een vreemde gewaarwording vanmorgen, nadat het gisteren zo ontzettend geregend had, stond vanmorgen al vroeg de zon hoog aan de hemel. Het was wel wat fris, 12 graden, maar het beloofde veel voor vandaag. Alles was weer schoongespoeld door de bui van gisteren en we zouden vandaag nog op veel plaatsen het resultaat van de regendag zien.

Bij het binnenkomst van de ontbijtruimte werden we hartelijk begroet door de vaste kern van gisteren. Er zat een man van 90 jaar tussen die nog steeds auto reed. Dat kan hier, er is hier niet zo’n keuring als bij ons, dus je rijbewijs blijft geldig. Maar dat heb je hier vaak ook hard nodig, de afstanden zijn groot, dus zonder rijbewijs ben je geïsoleerd. We hebben niet in de ontbijtruimte gegeten, er was geen stoel vrij, het was weer veel te druk. We hebben alles wat we nodig hadden meegenomen, en op onze kamer van het ontbijt genoten. Daarbij, we konden zelf een kopje koffie zetten, met water uit een flesje, wat een stuk lekkerder is dan het water wat normaal hier gebruikt wordt. Zelf gefilterd kraanwater is niet lekker.

Daarna was het weer inpakken, sleutel inleveren en dan op weg naar Fort Pierce. Eerst even tanken want we mogen dan een fijne auto hebben, toch krijgt deze, net als wij, ook op zijn tijd dorst. Maar het blijft lachen bij het afrekenen. Een jaar geleden kostte hier de benzine nog bijna het dubbele van de huidige prijs, maar er zit hier ook veel minder belasting op.

De temperatuur liep snel op, het was plezierig om de zonnebrillen weer nodig te hebben. Nadat we de drukte van Kissimmee waren ontvlucht, zaten we op de binnenweg naar Fort Pierce. Het was lekker rustig rijden op de binnenwegen, soms, of je alleen op de wereld was. In de eerste 50 km kwam je geen stoplicht tegen. Het enige wat we zagen was een jong hertje dat wegvluchtte toen wij stopte om het op de foto te zetten. Het beestje was sneller dan Nellie, jammer, het bleef een eind verder naar ons staan te kijken .Bij de schildpad ging dat wat beter, hij zette er weliswaar een spurtje in maar dat was niet snel genoeg om weg te sneaken.

Er zat wel een nadeel aan het binnendoor rijden, je kwam, uitgezonderde het hertje de schildpad en enkele loslopende koeien, niets tegen. Dus ook geen Mac of Starbucks, daarom geen koffie break vandaag. Maar Nellie zorgt voor de catering, we hebben van alles bij. Er worden appels en sinaasappels geschild en geserveerd. Piet hoeft zijn handje maar uit te steken en het fruit in zijn mond te steken. We passeerde nog het Heartbreak Hotel, waar de sheriff voor het hotel op zijn post klaar stond, om de gebroken harten te troosten (foto).

De ruim 100 mijl, naar Fort Pierce, ging door een Everglades achtige omgeving. Lange rechte wegen met wat bomen langs de weg en veel lage struiken, de temperatuur was inmiddels opgelopen tot 20 gr. Hier en daar een ranch met koeien, soms wat sinaasappelstruiken af een toe een auto die je passeerde en een fijn muziekje op de radio. Zo relaxt, heerlijk om je hoofd leeg te maken, als er al wat in zat.

Rond half 3 waren we in Fort Pierce, dus tijd om een hotel te zoeken. Het hotel waar we vorig jaar hadden geslapen had zijn prijs met meer dan 30 dollar per nacht verhoogd. Trouwens alle hotels in deze omgeving waren met hun prijzen sterk omhoog gegaan. We vonden, in het centrum van Fort Pierce, een goed hotel dat niet aan de prijzenrace had meegedaan. In dit blijven we ook weer 2 dagen. Als de weerman gelijk heeft beloofd het morgen weer een prachtig zonnige dag te worden. Dan gaan we een toer hier inde omgeving en langs de kust maken. Wat we morgen weer beleven horen jullie dan weer. Tot morgen!

Toedeloe!