23-juli Kanab

Vanmorgen om 8 uur was op CNN een volledig verslag betreffende de dag van rouw in Nederland en de aankomst van de vliegtuigen met de kisten en de hele ceremonie daaromheen. Wij waren er stil van.

Hierdoor zijn we wat later bij het hotel vertrokken. We hadden hier 2 dagen een mooie grote kamer met alles er op en er aan en de mogelijkheid om enkele wasjes te doen. Het ontbijt was erg sober, wat geroosterd brood met jam, koffie, jus of appelsap, maar thuis is het ’s morgens niet veel meer dan een sneetje brood. We hebben iets gehad, en onderweg komen we vast wel iets tegen om even wat te eten.

Na de standaard rituelen zoals tanken en voorruit wassen, voor heldere foto’s te maken, zijn we op weg gegaan naar Zion National Park. Alleen al de aanloop er naar toe is zo imposant mooi, want voor je vanaf de snelweg bij de entree bent heb je al zo’n 35 km gereden. Dan krijg je nog de route door Zion en dat is 16 mijl ofwel 25 km klimmen en dalen. En Nellie maar foto’s maken, ze heeft haar record gebroken. Vandaag heeft ze 452 foto’s gemaakt en heeft er een lamme arm van dat knippen overgehouden. Piet moet uit deze foto’s een selectie maken om deze op internet te plaatsen. En dan te bedenken dat er minstens 200 stuks geschikt zijn, niet echt een eenvoudige klus.

De temperatuur liep vandaag op van 34 gr. tot 40 gr, dus heet, maar tijdens het rijden heb je toch meer overzicht. De foto’s zijn dus allemaal vanuit de auto genomen. Ongeveer 10 km voordat je het park verlaat moet je door een tunnel van ruim een kilometer. De tunnel heeft wel 2 banen maar er mag telkens maar van een richting gebruikt worden met als gevolg dat het verkeer om en om de tunnel in mag rijden. Wij waren de laatste van onze groep en Nellie kreeg een gestreept stokje in haar handen gedrukt met het verzoek dit aan de ranger aan de andere kant van de tunnel te geven, dan wist hij dat wij de laatsten waren en kon zijn rij door de tunnel gaan rijden. (foto). Dat was lachen, Nellie mocht het stokje overdragen.

De route door Zion is wel wat korter als door Bryce maar wij vonden Zion toch mooier, het was een beter geheel, er waren mooiere contrasten. De prachtig kleuren van de rotsen, soms zelfs witte, met volop groen, prachtige bomen, de rood/bruine asfaltweg, oranje markeringslijnen en tussen de bergen en de weg soms een zwarte afscheiding, maakte alles tot schitterende plaatjes). Dan blijf je knippen.( foto’s)

De bedoeling was dat ons einddoel Kanab zou worden, maar toen we om half 1 een kop koffie gingen drinken bij Mc Donalds zaten we al in Kanab, dus besloten we door te rijden naar Page, een rechte weg van 110 km met weer talloze canyons. We passeerden Escalante, The Great Staircase, Glen Canyon met in Lake Powel de Lone Rock. (zie foto’s)
Om 3 uur kwamen we in Page, daar bleek dat bijna alle hotels volgeboekt waren en degene die dan nog een kamer over hadden vroegen dusdanige woekerprijzen dat we besloten om terug naar Kanab te rijden, weer 110 km, om daar een hotelkamer te zoeken. Daar hebben we rond half 6 een kamer kunnen vinden tegen een wat ‘redelijkere’ prijs, maar nog aan de hoge kant, maar je moet slapen.

Toen we daar de TV aan zette, was er een uitzending van de vliegramp. Het is hier iedere dag hét nieuws. Met veel bewondering en respect is gesproken op de wijze waarop Nederland met het verdriet omging en men was verbaasd hoeveel mensen langs de weg en boven de viaducten stonden. Anderson Cooper van CNN besteedde er een 2 uur durende programma aan met een ticker onder aan het scherm waar alle namen van alle overledenen verschenen. Wij zijn geraakt om zover van huis te zien hoe eensgezind mensen kunnen zijn, als het om zo’n immens groot verdriet gaat.

We zijn nu een week in Amerika dus vinden wij dat we een rustdag hebben verdient. We hebben nog helemaal niet geshopt, hoog tijd vinden wij. Morgen is de planning dat we 2 dagen naar St George gaan, shoppen en niksen. Of dat ook zo gaat verlopen lezen jullie morgen weer.