13-8 Menomonie (Wisconsin)

Vandaag eerst lekker uitgeslapen, het motel was heerlijk rustig gelegen, en daarna koffie in de lobby halen en gebruik maken van ons noodrantsoen. Wat voor ons nieuw is dat het personeel om 9 uur op de deur komt kloppen om te kijken of je al weg ben zodat zij aan de kamer kunnen beginnen.

Klokslag 10 uur zijn we bij het motel vertrokken met de bedoeling de eerste stop Chetek, de temperatuur was al 24 graden op dat moment. We waren nog geen 500 meter onderweg en daar zagen we een straatje met allerlei winkeltjes, dus richtingaanwijzer aan en afslaan om nog even wat dingen in te slaan.

Meteen bij de entree van de winkel liggen hier de A4 lijsten waarop alles, wat de kinderen, bij het begin van het nieuwe schooljaar, nodig hebben. Je neemt een lijst mee en streept af wat je aanschaft. Werkelijk alles staat er op, van potloden tot vochtige doekjes en hand sanitizer. Trouwens dit laatste kom je overal in winkels, restaurants of motels bij binnenkomst tegen.

Toen we de route wilde hervatten zagen we ook een Carribou koffiezaakje, een soort Starbucks. De bekers waren tot de nok gevuld waarop onze overbuurman zei dat het opdrinken van zo’n beker wel enige tijd zou duren. Het heeft inderdaad enige tijd geduurd maar niet de tijd die hij ingeschat had want om 11 uur zaten we in de auto om nu dan eindelijk aan onze route te beginnen.

We hebben wat foto’s genomen van Dallasdam in Dalles (foto), niet van de TV serie. En zijn via Chetek in Ladysmith (foto) terecht gekomen waar we zijn gaan picknicken. We zijn een paar meter teruggereden naar Mac Donalds om na het broodje gezond ook een lekkere beker koffie te drinken. Maar we moesten voor het spoor wachten op een passerende goederentrein. Omdat er ontzettend veel vervoer in de USA over de rails gaat kun je je misschien voorstellen dat als je voor een gesloten spoorboom moet wachten je geduld echt op de proef wordt gesteld. We hebben al eens eerder gezegd dat een lengte van zo’n goederentrein wel enkele kilometers lang kan zijn en voor zo’n trein gepasseerd is gaat er wel enige tijd voorbij.

Vanuit Ladysmith gingen we richting Cornell en volgden van hieruit de Chippewa river ( foto). Een prachtige trip waar de weg langs de rivier liep en ook alle bochten volgden. Nellie kreeg pijn aan haar vingers van het fotograferen. Vandaag heeft ze er maar 220 gemaakt, voor Piet ’s avonds weer dé puzzel, welke foto’s op internet geplaatst worden.

De Chippewa river heeft diverse bruggen die beide oevers met elkaar verbinden. De meest markante is wel de Cobban bridge ( foto). Over deze brug, die hier al 100 jaar de 2 oevers van de rivier verbind, liggen in het midden 2 planken waar de auto voorzichtig overheen moet rijden. Je mag er van beide zijden op maar er is maar een baan, dus je moet goed uitkijken of je geen tegenligger hebt want die rijdt over dezelfde planken. Wij hebben het niet uitgeprobeerd want achteruitrijden over 2 planken lijkt ons niet prettig.

Via Chippewafalls en Eau Claire zijn we weer in Menomonie teruggekomen. We vallen in herhaling maar het leven was weer bijzonder mooi vandaag, een prachtige route, met prachtig weer. Vannacht koelt het af tot zo’n 7 graden en op diverse plaatsen, zoals Chicago, kan het zelfs enkele graden vriezen, hoorde we op tv. Dat wordt weer heerlijk slapen, raam open geen airco aan.

Morgen gaan we weer naar de Mississippi, die de grens vormt tussen Minnesota, Iowa en Wisconsin. Waar we dan weer overnachten horen jullie dan weer, dus tot morgen.