Ogden

Eerst het vaste ritueel, aftanken en ruiten wassen, je weet maar nooit wat er onderweg vast gelegd moet worden.

We zijn gestart om 9.30 bij een temperatuur van 15 graden. Eerst lekker binnendoor zoeven op de oneindige weidse weg, het zonneke schijnt, lekker country muziekje aan, wat kan een mens nog meer wensen. Eerste stop was een bakje bij Starbucks, we vonden het nog een beetje te fris om buiten te zitten.

Piet had op Google opgezocht waar ons dichts bij zijnde autoverhuurbedrijf zat. Dat was volgens Google in Provo, op het vliegveld. Tommetje zette ons netjes daar voor de deur, bedrijf was verhuist. Een behulpzame medewerker van een ander verhuurbedrijf was zo aardig om voor ons uit te zoeken wat de betekenis van het waarschuwing symbool was. Hij dacht dat zolang lampje oranje was er geen direct probleem was. Maar dit rijd niet echt ontspannen. We moesten voor ons verhuurbedrijf naar Salt Lake, och maar z’n 45mijl verder 72 km. Daar stonden we dan, om 1 uur in de middle of nowhere. Het was tijd voor lunch, geen nood we hebben altijd een noodrantsoen bij ons (foto). Net als voldoende water, bier en wijn. Terwijl wij genoten van ons noodrantsoen, (wij zijn soms echt kinderen), passeerde een trotse Amerikaanse wandelaar met de vlag in zijn hand (foto).

We zijn nu met de vakantie over de helft, Salt Lake is het noordelijkste punt, vandaar gaan we oostelijk. We moesten in Salt Lake op het airport zijn voor het verhuurbedrijf. Een medewerker heeft alles doorgemeten en stelde voor een andere auto te nemen. Daar hadden wij weinig zin in, Piet was net gewend aan alle knopjes. Hij zei dat hij de display kon resetten, (symbool weg) en dat we nog z’n 2000 mijl konden rijden. Duidelijk was dat het bedrijf niet het nodige vooraf had gedaan. Dit was voor ons niet de eerste keer dat we problemen hadden. Hij zei dat het redelijk zou zijn als wij een vergoeding kregen voor het ongemak. We waren toch mooi een halve dag kwijt. Wij vroegen of hij een aantekening kon maken op onze papieren voor als we de auto terug brachten in San Francisco. Dat heeft hij gedaan. Nou maar afwachten. We rijden nu toch met een prettiger gevoel.

We konden (om half 7) te voet van onze kamer, bij een zaakje lekker buiten zitten om een hapje te eten. Alleen werd Nellie daar onaangenaam verrast. Na ruim 2 weken hier werd ze alsnog verwelkomt in de USA, ze is stevig omhelst door haar fanclub (muggen). We dachten dat, na 3 jaar, ze Nellie wel waren vergeten.

Het was weer een dag vol verrassingen, en aangenaam warm 25 gr.

Tot morgen!

Toedeloe!