18 juli Eindhoven

Het hotel waar we de laatste nacht sliepen hadden we al een week vooraf geboekt, we wilde niet, zoals bij de aankomst 5 weken geleden in New York, verrast worden door het grote aantal files. Dit hotel lag ongeveer 10 mijl van het JFK vliegveld. Het was niet het beste Quality Inn hotel dat we hebben gehad, we lagen aan een heel drukke weg en de kamer was echt klein. Toen we de koffers boven hadden konden we ons zelf nog amper bewegen. Maar het voornaamste was dat we dicht bij het vliegveld waren.

We hebben in het hotel ’s morgens ook niet ontbeten maar dat had niets met het hotel te maken, wij hebben de gewoonte om de laatste dag, als afscheid te gaan ontbijten bij IHOP. Dit keer hadden we wel de opdracht gegeven om een IHOP te zoeken op de route, en ja hij vond er een ongeveer in het midden van de route.

Toen we bij het restaurant arriveerden stonden we verbaasd, we zijn inmiddels wel wat gewend bij het uit gaan eten maar dit brak alle records. Het was een grote IHOP en alle tafels in de zaak waren bezet en dat op een dinsdagmorgen om 11.00 uur. Eerst melden bij de counter, er zaten al 20 mensen voor ons te wachten, wij zouden geroepen worden als we aan de beurt waren. Dat aan de beurt zijn duurde 20 minuten dus dat valt wel mee. Toen we, na het ontbijt, weer vertrokken stonden er nog zeker 25 mensen te wachten.

We reden door Richmond Hill en langzaam begon de lucht te betrekken maar voor er een druppel viel waren wij al bij de car-return van Alamo. Hier hadden we gerekend op veel oponthoud vanwege het omruilen van de auto bij Enterprise in West Springfield waar we geen papieren hadden meegekregen. Maar ook stond op de papieren van Alamo een fout vermelding dat we de auto 12 juli zouden terugbrengen, en dat moest 17 juli zijn. Niks geen oponthoud, we leverden de sleutels in, de auto werd gecheckt en we kregen een bewijs mee dat alles goed was en dat we nu een kleinere auto inleverden als die we hadden meegekregen bij het begin van onze vakantie.

Door deze meevaller waren we vroeg op het vliegveld, en wel zo vroeg dat we eerst een uur moesten wachten om de koffers af te kunnen geven. Daarna zijn we zowat naast de weegschaal gaan zitten, we hadden nog geen zin om al door de douane te gaan. Wat een gigantische plaats. We hebben ons daar erg vermaakt met mensen die te zware koffers hadden, en het gewicht moesten verdelen over andere koffers. Een vrouwtje was haar koffer al 3 keer komen wegen, steeds had haar koffer overgewicht. Uiteindelijk haalde ze een paar schoenen eruit, en gooide die in de vuilnisbak. Even later kwam ze breed lachend terug om de schoenen uit de ton te halen, koffer weer open en schoenen erin, men had verkeerd gewogen.

Bij de douane controle, wordt weer alle handbagage gescand. Iedereen onder de 75 jaar moesten ook hun schoenen uit doen. Maar Nellie wordt altijd eruit gehaald, omdat de scanner altijd piept bij haar. Er werd haar gevraagd om haar schoenen uit te doen maar Nellie wees er op dat mensen van 75 en ouder vrijgesteld waren en dat je dit de wat minder jonge mensen niet aan kon doen. Het bleef dus beperkt tot het doormeten met een of ander handscanner.

De trolley van Nellie werd ook nu weer teruggestuurd om die nog een keer te controleren. Vorige keer had Nellie boxers van Piet in de schoenen gedaan om deze op te vullen, de douane dacht toen dat er drugs in zaten. Nu werd er nog eens nauwkeurig de koffer doorgemeten en goedgekeurd, er zaten ook geen boxers in schoenen.

Toen we naar de vertrekhal liepen begon het onweren en de regen viel er met bakken uit. Amerika was helemaal van slag dat we weer vertrokken, en deed ons uitgeleide met een tickertape parade van stortbuien en prachtig vuurwerk. Door deze buien had het vliegtuig een vertraging van 30 minuten voor we de lucht ingingen. Omdat we een vrij nieuw toestel hadden, ‘en wind mee’, kon de piloot nog eens extra gas geven waardoor we toch mooi op schema op Schiphol landen.

Mag nog wel even vermeld worden dat de chauffeur een schouderklopje verdiend. 7500 km toeren zonder brokken, zeker in en rond New York was het niet zonder stress. Dus Piet is geslaagd voor USA examen en hij is nu aan vakantie toe.

Dit was ons laatste krantje van deze vakantie. Wij bedanken iedereen die met ons meegenoten en meegereden heeft, en sommige hebben ook nog reacties gegeven. Extra mooi voor ons om op terug te kijken. Wij willen vooral Stefanie Sloof bedanken want zij was degene die route aanwijzingen heeft gegeven die het begin van onze vakantie hebben bepaald. Lieve mensen dit was het dan voor nu. Wij hopen gezond te blijven zodat we over enige tijd weer een nieuw avontuur, samen met jullie, kunnen beleven in de States. Tot dan en toedeloe.