12 juli Pittsburgh PA

Vandaag was het de laatste dag dat we een echte route konden rijden, de volgende dagen gaan we gepland rijden om iedere dag dichter bij New York te komen, en dat is nog zo’n 400 mijl. Als we iedere dag zo’n 100 mijl binnendoor rijden dan zijn we maandag In New York. Voor maandag hebben we al een hotel in New York besproken om dicht bij het vliegveld de laatste nacht te slapen. We willen niet, zoals bij de aankomst, constant in een file rijden en gestrest onze vakantie af te sluiten.

We hadden vandaag de keuze, een kleine route en wat shoppen. Na overleg wilde Piet ff naar Amsterdam in Ohio om te kijken hoe daar de grachten en herenhuizen er bij stonden, dus werd het Amsterdam. Het werd de grootste route van heel deze vakantie, 175 mijl ongeveer 280 km binnendoor, steeds klimmen en dalen met S bochten.

Kort na vertrek moesten we al een noodstop maken, enkele vogels waren zo brutaal om in het gezichtsveld van Nellie hun handtekening achter te laten. Wat een geluk dat er glas tussen zat. We stopten bij een klein winkelcentrum, recht voor een kinderopvang centrum. De kinderen kwamen met hun leidsters net om de hoek. De kinderen hielden ringen vast die aan een lint waren verbonden, de leidster liep voorop. We waren verbaast dat de kinderen, nog zo klein, al zo gedisciplineerd netjes bij elkaar liepen (foto).

Het eerste gedeelte van de route ging langs de wijnvelden van Cheswick, daarna ging het door de bergen naar Baden waar we moesten stoppen omdat er een weghelft was afgezet, ze waren de bomen aan het snoeien (foto). De worden hier zo gesnoeid dat de elektriciteitskabels vrij hangen, en de bomen toch nog door kunnen groeien, daardoor zie je wel bomen met de meest rare onnatuurlijk vormen.

Via Beaver Midland kwamen we bij East Liverpool in Ohio. Daar zagen we reclameborden die ons naar een Diary Queen verwezen. Het was inmiddels half een, lekker, een bananensplit voor de lunch. Er was een uitnodigend terras met een parasol boven de tafel. Nellie ging naar binnen en bestelde 2 bananensplits en betaalde. Even later kwam de serveerster met 2 schaaltjes met alles erop wat bij een bananenspit hoorde, maar zonder bananen.

Nellie vroeg waar de bananen waren, ‘die hadden ze geen’ was het antwoord. Ja maar een bananensplit zonder bananen is geen bananensplit, en weer was het antwoord, sorry, geen bananen. Nellie kreeg het geld terug en de schaaltjes werden leeggeschud in de vuilnisbak. Nu kwamen we dan eindelijk een DQ tegen, op het juiste moment, want het is best een hele hap, en nu hadden ze geen bananen. We hebben toch gebruik gemaakt van hun terras, en ons moeten behelpen met een bananen-yoghurt uit onze eigen voorraadkastje (foto).

Amsterdam viel tegen, er waren geen grachten de herenhuizen waren onderkomen en aan een verfbeurt toe en ook de benzine was een stuk duurder dan we in Ohio gewend zijn. Trouwens het is maar een klein dorpje waar je niet teveel gas moet geven anders ben je er al doorheen. We hebben Tommetje weer geprogrammeerd voor de terugreis, maar wel met een bochtje om.

We zagen onderweg veel borden met de waarschuwing dat er herten konden oversteken en dat er Amish met hun paard en wagen het doorgaand verkeer konden afremmen. We zijn ze geen van beide tegengekomen. Waar we wel verbaasd van waren was toen we de Ohio river overstaken we plotseling in West Virginia waren. Het waren maar slechts zo’n 15 mijl dat we door West Virginia reden maar we hadden wel een 3 landenroute gehad.

Alles liep mooi volgens schema en we waren rond half vijf in Washington, een klein stadje onder Pittsburgh, maar toen kwamen we in de file. Dit deed ons denken aan de dag van aankomst in de US toen we bijna een file tot West Haven hebben gehad. Nu moesten we dwars door Pittsburgh en dat rond de tijd dat de mensen afgewerkt waren. We hebben over deze laatste 20 mijl naar het hotel 2 uur gedaan. Daarom is het ook goed om altijd voldoende water bij te hebben.

Dit laatste gedeelte viel dus tegen maar de totale route was prachtig en zeker de moeite waard, dat maakte veel goed, en dat bij een temperatuur van 26 graden. Morgen gaan we verder richting New York, we rijden de eerste 100 mijl. We drijven rustig uit, dus is het motel voor morgen al gereserveerd. Wat we morgen beleven horen jullie morgen weer.

Tot morgen. Toedeloe!!