22-7 Winona

Er was ons een ontbijt beloofd met scrumbled eggs en bacon en het zou uitgeserveerd worden. Dat was wennen, gaan zitten en wachten tot de koffie en eieren met bacon werd geserveerd. Dit is een complete nieuwe aanpak die wij nog niet hadden meegemaakt. Eerst de koffie, die telkens aangevuld werd, zoals wij hier gewend zijn. Dan de scrumbled eggs en bacon. De bacon was prima maar de scrambled eggs bleek een omelet(je) te zijn, ze waren vergeten het te stampen. Maar het was een hot breakfest zoals beloofd, en lekker!

We willen wel even vertellen hoe wij als een team 4 weken het meest van de dag samen in de auto leven. We zijn bijna echte rallyrijders. Piet vogelt ’s avonds de route uit, zet alles in onze Yankee, heeft de regie over de auto besturen. Nellie maakt aantekeningen van allerlei wat we onderweg ervaren, filmt en maakt foto’s onder het rijden. Vandaar ook dat de autoruiten geregeld gewassen moeten zijn. Geregeld gaan we er samen uit, om te filmen en foto’s te maken. En natuurlijk de tussendoortjes om even te shoppen, en ‘soms’?! even wat te eten. ’s Avonds ontstaat dan zo ons dagverslag.

Vandaag op weg naar Greenville, niet rechtstreeks maar via binnenwegen. De eerste halte was de Talahatchie River waar de schilpadden op de, drijvende, boomstronken lagen te zonnen. Op het moment dat ze een onbekend geluid hoorden doken ze de rivier in. We kregen ook steeds meer ervaring in het lokaliseren van de schilpadden en het bleek dat er in elk modderig zeer troebel watertje de schilpadden zich verschuilden.

Rond 12 uur waren we bij het motel om onze beruchte zak op te halen. Toen Nellie bij de balie de zak in ontvangst wilde nemen bleek hij door onze grote vriend ‘de sheriff’ te zijn verzegeld, denkend dat het een misschien wel een geheim chemisch wapen kon bevatten. De baliemedewerker was alleraardigst en vertelde Nellie dat hij geen adres had waar de zak naar toe moest anders had hij het wel opgestuurd. Er zaten namelijk voldoende postzegels in de zak om de zak 3x de wereld rond te sturen.

Nadat we onze wereldberoemde zak veilig hadden opgeborgen zijn we binnendoor naar Holandale gereden. Dit was echt binnendoor, wij snappen nog steeds niet hoe onze Yankee Tom deze weg heeft gevonden. Hij liet ons over een weg rijden die na zonsondergang verboden was. Achteraf hebben wij ook twijfels of hij ook overdag toegankelijk mocht zijn. Het was een grintpad die over een behoorlijk hoge dijk liep met aan de linkerzijde een wei waar paarden stonden en aan de rechterzijde een swamp. We moesten telkens door een hek met dierroosters. Op het einde van deze weg van 5 km stond een bord waar een beloning van $ 500,00 uitgeloofd werd aan degene die kon vertellen wie de hekken beschadigt had.

Daarna hebben we nog een stuk weg gehad met aan de linker kant maïs en aan de rechterkant katoenvelden. Het was echt sightseeing tot Holandale, een dorp bestaande uit een straat met enkele huizen. We zijn daarna omgedraaid en zijn naar Winona gereden, de eerste wat grotere plaats in de omgeving, maar toch weer een rit van 125 km. Deze erbij geteld kunnen we de vraag beantwoorden van de km die we tot nu toe in de States hebben gereden. De kilometerteller (mijlteller) staat op dit moment op 3350 ml en dat is omgerekend 5360 km, en we hebben nu nog ruim een week voor de boeg.

Groetjes allemaal, tot morgen.