1 november Alma GA

We hebben dan wel vakantie maar meestal is het toch op tijd eruit want het ontbijt is meestal tot 9:00 uur en men is dan stipt met het opruimen van het ontbijt. We hadden vannacht een Super 8 hotel, en deze had een mooie kamer maar ook voor een Super 8 een goed ontbijt. Meestal is continental breakfast geroosterd brood met jam. Maar hier hadden ze echt bruin brood en geen witte spons, lekker als het geroosterd was. Piet kon weer eens zijn favoriete wafeltjes bakken en dan is het ontbijt voor hem al geslaagd.

Om 9:30 zijn we bij een temperatuur van 19 gr vertrokken en de temperatuur liep snel op. Het einddoel van vandaag was Alma, dat 25 mijl boven Waycross ligt, een hele route omdat wij de route gepland hadden via de westkant van Okefenokee, dit omdat we 3 weken geleden via de oostkant van de swamp Florida in zijn gegaan. De route zou dus minimaal 160 mijl worden maar omdat we altijd wat afslagen nemen konden er ook vandaag waarschijnlijk wel weer wat mijlen bij komen.

Het eerste gedeelte tot Lake Butler was best wel een saaie rechte weg, maar wel een reden om even lekker door te rijden. Nu we geconfronteerd zijn geweest met medische hulp staan we verbaasd hoeveel eerste hulp posten er zijn, ook op de binnenwegen, eigenlijk wel logisch in zo’n uitgestrekt land. Voor het eerst in 10 jaar hebben we medische hulp nodig gehad, dus mogen we van geluk spreken, zeker als je er zo van af komt. Van Lake Butler reden we via een smalle weg naar Georgia. Niet zo’n 10 kilometer zoals we in Nederland gewend zijn maar een 40 mijl (64 km) lange slingerweg.

Rond 12 uur, we hadden inmiddels 2,5 uur gereden, verlieten we Florida en kwamen we in Georgia. We reden weer tussen de katoen velden, een prachtig gezicht. Weer een hele andere natuur. De hele route langs Okefenokee reed je langs de swamp met hier en daar een watertje en een klein strandje. De bomen begonnen ook hier te kleuren en blad te verliezen maar echt koud wordt het hier niet, geen winter zoals het bij ons kan zijn.

Je bent op de binnenwegen vaak alleen op de wereld, en als je al iemand tegemoetkomt dan steekt die meteen zijn hand op. Men is hier heel wat vriendelijker en dat is iets wat we straks in Nederland zeker weer missen. We hadden inmiddels zo’n 100 mijl gereden en waren nog geen enkele Mac tegengekomen, dus ook geen koffie. We vroegen aan Tommetje waar hij de dichtstbijzijnde Mac of Starbucks kon vinden, omdat wij Fargo naderde verwachtte we er daar een, maar het antwoord was dat we nog zeker 40 mijl moesten rijden voor een kopje koffie. Dus bleef het bij water, dat we gelukkig altijd voldoende bij ons hebben.

Op dit stuk saaie lange rechte weg kwam plotseling een ziekenauto met sirene ons tegemoet, gevolgd door 2 brandweerauto’s. Hier is het zo dat dan al het verkeer naar de kant gaat en stilstaat. Iedereen houdt zich daaraan ook de grote vrachtauto met oplegger vol bomen die voor ons reed. 20 mijl voor Waycross werd gewerkt aan wegverbreding en deze wegwerkzaamheden duurden ook tot Waycross. Hierdoor was Tommetje regelmatig in paniek en behoorlijk van slag, en riep te pas en te onpas dat we links of rechts moesten afslaan, of omkeren terwijl alles aan beide zijde van de weg was afgezet. Wij bleven maar zeggen dat Tommetje beter moest kijken.

Eindelijk kwamen we bij Waycross de eerste Mac tegen, toen hadden we al zo’n 150 mijl er op zitten en al die tijd had de chauffeur nog geen pauze gehad. Dus deze stop was welkom, maar omdat we weinig pauzes hadden gehad waren we vroeg in Alma, dus was er tijd over om ook nog wat te gaan shoppen. De route werd vandaag ongeveer 175 mijl, we konden ook niet anders want we moesten langs Okefenokee en dat alleen al was is flinke rit. We kwamen Alma binnen en werden verwelkomt met een bord; ALMA BACON COUNTY. We zijn benieuwd of er morgen ook bacon bij het ontbijt is.

Morgen gaan we weer een stapje verder richting Atlanta, waar we slapen weten we nog niet, eerst de atlas nog raadplegen. Welke plaats het geworden is lezen jullie morgen weer.

Tot morgen. Toedeloe!