11 juli Troutville

Gisteravond waren er weer enkele problemen om ons dagelijks krantje op internet te plaatsen. Er was een slechte verbinding en telkens als het verhaaltje naar internet gestuurd werd kwamen er foutmeldingen, en werd er niets op internet geplaatst. Omdat wij de kamer naast de lobby hebben was het simpel om eens te kijken of het daar beter lukte. Piet mocht gebruik maken van de gasten pc in de lobby. Hier lukte alles wel beter, en na wat kunstgrepen stond het krantje inclusief foto’s op internet.

De juffrouw achter de desk beloofde, als we weer problemen met internet hadden, we weer van de gasten pc gebruik mochten maken. Vanmorgen heeft Piet weer wat testen uitgevoerd,, en voor de zekerheid een andere browser geïnstalleerd. Vanaf dat moment ging alles beter, en nu maar hopen dat dit vanavond weer zo is anders kunnen we nog altijd naar de lobby.

Nellie was al vroeg gewekt door het mooie fluitconcert. Het raakte haar weer, terug te zijn in Virginia, en net als toen, weer het prachtige fluiten van de vele vogels te horen. Het laat weer zien dat we door allerlei situaties weer geconfronteerd kunnen worden met ons verleden, het verleden blijft altijd een stukje van jouw leven, is nooit helemaal uit te wissen. Het was vanochtend een geweldig ontbijt, niet het standaard continental breakfast met, waffles, bagles, brood, jam, yoghurt, koffie of thee, maar ditmaal een echt warm ontbijt. We begonnen met een stevige bodem aan de route van vandaag. Het was inmiddels 9:45 en 28 gr en de zon stond weer aan de hemel dus het beloofde veel vandaag.

Het eerste gedeelte ging, via de bergen richting Pulaski. In de bergen was het meer bewolkt en de wegen werden steeds smaller, er waren vaak geen markeringsstrepen op de weg, en de temperatuur zakte tot 22 graden, ook niet slecht want het bleef ook nog droog, iets wat we de laatste week niet mee hadden gemaakt. Wij denken dat de buien van West Virginia voor de Appalachian Mountains bleven hangen. Laat ze daar dan de komende dagen maar lekker blijven hangen, dan sluiten wij de vakantie met mooi weer af.

Bij Fairlawn zijn we even een kopje koffie bij Starbucks gaan drinken. We raakten daar in gesprek met de mensen die het tafeltje naast ons bezette. Ze maakten een paar foto’s van ons, en gaven ons enkele adviezen over mooie plaatsen in de omgeving (foto). Wat wij telkens meemaken is dat mensen hier tijd voor je nemen en er alles voor doen om je goed te adviseren, daar alle moeite voor doen en desnoods de juiste adressen, via hun mobiel, voor je zoeken.

De weg naar Pulaski had weer veel S bochten, maar ook veel gedeukte vangrails. Ook waren hier veel hertjes aangereden, wij passeerden er 3 die de weg over hadden willen steken wat niet gelukt was. Onderweg kwamen we ook een rouwstoet tegen, voor en achterop een wagen met zwaailicht om aan te geven waar het begin en het einde van de stoet is. Op het moment dat de stoet passeert wordt er van je verwacht dat je de auto stil zet en pas weer gaat rijden als de laatste auto van de colonne gepasseerd is, dit uit respect voor de overledene.

We hadden de route binnendoor gepland wat betekende dat hij ‘weer’ wat groter uitviel. Toen we in Christianburg erachter kwamen dat de terugweg naar Troutville, via de omwegen die we gepland hadden, nog eens zo’n 90 mijl rijden was, besloten we een andere route binnendoor te zoeken.

Tommetje zei dat we meteen linksaf moesten. Wij zagen alleen een zandpad van 2,50 meter breed. Tommetje was vastbesloten, hij stuurde ons duidelijk het zandpad op dus wij besloten de route maar te volgen. We kregen het wel wat benauwder toen de weg steeds smaller werd, en in het midden van de weg gras zagen groeien. (foto). Nadat we enkele km hadden gereden zagen we geregeld borden dat we niet door mochten rijden, omdat we op een privé weg reden. Maar we konden geen kanten uit, of we moesten achteruit terug rijden. We moesten er zeker niet aan denken wat te doen als er een tegenligger aan zou komen, de weg was maar krap geschikt voor een auto.

Pas na 5 mijl, zo’n 8 km, kwamen we weer op een verharde weg. We slaakten een zucht van verlichting dat we het er weer goed afgebracht hadden, en dat er niemand met een geweer ons stond op te wachten. We konden toen vreselijk lachen, en ook erkennen dat we het nooit leren, maar het was toch wel een heel avontuur, spannend! Maar we genieten zelf van onze gekke streken, soms lijken wij wel kwajongens. De omgeving van Roanoke is zo mooi dat we hebben besloten, om nog een dagje in dit hotel bij te boeken. Morgen pakken we dan een andere hoekje, we kunnen hier nog wel een week rond toeren, maar we hebben nog maar 3 dagen. Het is werkelijk zo’n mooie omgeving, zelfs de mooie foto’s geven niet echt de werkelijkheid weer.

Morgen lezen jullie weer wat we hebben uitgehaald. We hopen dan weer op zo’n avontuurlijke dag. Tot morgen. Toedeloe!