9 juli Beckley

In het hotel was een hele groep, gepensioneerde motorrijders, die gezamenlijk een route door West Virginia reden. Een Harley-rijder viel erg op omdat hij achterop zijn motor de Amerikaanse, en ook nog een zwarte vlag had. Nellie maakte een praatje om te vragen wat de zwarte vlag betekende. De man was een Vietnam veteraan, de man had 3 maanden in een Vietcong gevangenis gezeten en daar een zware tijd had gehad. Hij kreeg nog kippenvel op het moment dat hij over die periode sprak. Hij was er trots op dat hij er zo goed uit was gekomen, vandaar deze zwarte vlag (foto).

De hele groep Harley reden weg op het moment dat wij de auto aan het inpakken waren. Ze reden in alle vroegte al met korte mouwen. Om 9:45 zijn we gestart met onze route, het was op dat moment al 31 gr en zonnig, en al behoorlijk warm. Piet had Tommetje de opdracht gegeven om naar Lewisburg te rijden. We vonden het wel merkwaardig dat we naar het noorden reden en de grens van Ohio passeerden, maar Huntington ligt op de grens van Kentucky, West Virginia en Ohio dus mogelijk was het wel, en zonder je het weet kom je nog eens ergens, maar bij Piet gingen er belletjes rinkelen, er klopte iets niet. Toen we een benzinepomp zagen zijn we gestopt, we moesten tenslotte toch tanken want de auto lust hem ook, net als wij.

Toen we de geïnstalleerde route controleerde bleek dat we naar Lewisburg in Kentucky reden, een afstand van 98 mijl. Wij waren blij dat we dit al snel in het begin van onze route ontdekte, en niet pas in Lewisburg Kentucky, want dan zouden er heel wat meer mijlen bij onze route zijn gekomen. De bedoeling is dat we, de laatste dagen, lekker uitdrijven en geen grote afstanden meer rijden. Piet heeft genoeg mijlen gereden deze vakantie. Het bleek dat Lewisburg, West Virginia, nog 198 mijl rijden was, dus zeiden we, we zien wel hoever we vandaag komen. We hoeven woensdag pas in Washington te zijn dus zijn het geen al te grote afstanden meer die we moeten overbruggen.

Dus zijn we omgedraaid, terug richting Hamlin en van daar naar Fayetteville. Piet voelt zich hier thuis in de auto en begint als een echte Amerikaan te rijden, hij voegt in zoals men dit hier doet, eerst naar de middelste baan rijden en dan langzaam op de gewenste baan invoegen. Er zijn hier wat andere regeltjes hier mag je meestal, bij een stoplicht rechtsaf slaan ondanks dat je voor rood licht staat, dit zorgt wel voor een betere doorstroming van het verkeer.

De route naar Hamlin was weer erg mooi maar wel met ontzettend veel S bochten en de weg is op diverse plaatsen slecht en de vangrail aan de rechterkant van de weg, is nogal eens gedeukt. Het was soms behoorlijk klimmen, met steile zijkanten. We stonden heel verbaasd om een vrachtauto op de spoorrails te zien staan, met achter zich wagons die ze aan het laden waren. Dus wij omgedraaid, daar moesten wij, nieuwsgierige Nederlanders, het fijne van weten. Het bleek dat de vrachtauto buiten zijn eigen wielen, ook speciale wielen had waardoor hij over de rails kon rijden (foto).
Het was een grappig gezicht. Onderweg allerlei variante van eigen gemaakte bruggetjes, zodat mensen bij hun huisje konden komen. Bij sommige vroegen wij ons toch echt af, of de brug het wel zou houden als er maar iets gewicht op zou komen ( foto).

Tijdens het rijden werd het radioprogramma onderbroken door een floodwarning. Voor heel West Virginia geld een code oranje, er zou nog meer onweer en stortbuien komen waarbij het gevaar van grondverschuivingen konden ontstaan, omdat de bodem door de aanhoudende regenval van de laatste weken helemaal met water verzadigt was. Op veel plaatsen zijn achter de vangrail damwanden geplaatst om grondverschuivingen tegen te gaan. De mensen hier zijn de buien beu, en vragen zich af of het ooit nog ophoudt met regenen.

Van Chessapeak tot Montgomery rijden we langs de Kanawha River maar ook langs verschillende kolenmijnen. We hebben bij McDonalds in Smithers plan de campagne gemaakt hoever we zouden doorrijden want het was nog 90 mijl tot Lewisburg en het was inmiddels weer behoorlijk gaan regen, en dat gaat hier dan met duvels geweld, het water gutst van de bergen af. Het is om problemen vragen om dan nog zo’n afstand te rijden, we moeten niet. We zijn in de bergen weer even gestopt, de weg was slecht, maar ook het zicht was slecht, daarbij moesten we ook 8% dalen. Om de paar meter zagen we waarschuwing platen, dat het water snel kan stijgen. Het gekke is dat de temperatuur hoog blijft, en na de hoosbui komt de zon weer tevoorschijn.

We besloten om tot Fayetteville te rijden, om daar een hotelletje te zoeken. Bij informatie naar de prijs van een hotel was deze dermate hoog, dat we besloten om door te rijden naar Beckley, daar vroegen ze normale prijzen. Hier blijven we 1 nacht, morgen rijden we weer naar Virginia. In welke plaats we terecht komen weten we nog niet, we laten ons verrassen.

Tot morgen allemaal. Toedeloe!