27 januari EINDHOVEN

We zijn inmiddels al geruime tijd terug in Nederland. Eerst even terug naar de laatste dag in the States om het verhaal goed af te ronden.

Om 8:00 uur regende het in Altamonte Springs, het had trouwens de hele nacht geregend, dus Amerika huilde weer dat we teruggingen naar Nederland. We hadden de Amerikaanse economie weer een flinke boost gegeven en dat was wel te merken aan de stand van de dollar ten opzichte van de euro. Toen wij kwamen kreeg je voor een Euro 2,20 maar toen we gingen was dat al gedaald tot 2,12. Obama zal een dezer dagen wel weer bellen om ons te bedanken.

De temperatuur om 9:00 was 16 gr en Piet had de zonnebrillen al opgeborgen niet verwachtend dat we ze nog nodig zouden hebben. Maar om 10:00 uur kwam de zon weer door en begon de temperatuur snel te stijgen. Nog even enkele gallons benzine tanken, en de autoruiten schoonmaken want we hoopte nog enkele mooie foto’s te maken. We mochten de auto wel met een lege tank afleveren, maar de bedoeling was om met een grote bocht richting vliegveld te rijden.

Om 12:00 uur zaten we lekker buiten bij Starbucks koffie te drinken, het is dan moeilijk voor te stellen dat je over enkele uren in Nederland door de sneeuw rijdt. Piet kon op de pc het een en ander bijwerken. (foto). Je hebt hier een goede internetverbinding en het is heel normaal dat iemand hier zijn huiswerk doet. We hebben nog best een lange dag voor de boeg want de vertrektijd van het vliegtuig is pas om 20:50, daarom eerst maar eens naar de Mall om daar nog wat rond te kijken, niet om te kopen, maar dit was een mooie grote Mall, leuk om op een bankje vanaf de 1e verdieping, mensen te bekijken (foto).

Daarna met een grote bocht naar de car-return, onderweg nog een koffie stop bij de Mac. En ja hoor, we hadden het al verwacht, onze vriend de Sheriff kwam het parkeerterrein op rijden net toen wij wilde wegrijden. Hij was waarschijnlijk op zoek naar de sinaasappeldief. Ja Christian, we zijn voldoende politie auto’s tegen gekomen, je struikelt er bijna over, maar meestal hadden ze zo’n haast dat Nellie ze niet op de foto kon vastleggen. Maar nu presenteerde de Sheriff eigenlijk zich, om geknipt te worden. Hij herkende Nellie niet, ppff, we waren weer goed weggekomen (foto)

Om 17:00 uur hebben we de auto ingeleverd, en zijn naar de vertrekhal van gelopen. Frank en Marianne zaten daar breed lachend al te wachten. Het bleek dat het vliegtuig vertraging had en dat hij niet om 20:50 maar om 22:30 zou vertrekken. Dus alle tijd om samen met Marianne en Frank nog eens terug te kijken naar de afgelopen 3 mooie weken.

Ja, het waren mooie dagen geweest waarin we, op het moment dat het in het noorden van Florida, kouder ging worden, ons stuur omgooide, en we naar Fort Meyers reden om daar van het prachtige weer en omgeving te genieten. Om dan weer langzaam terug naar het noorden te gaan, waar inmiddels het weer beter was. We hebben enkele mooie dagen met Pat en Bob in St Petersburg gehad, alleen jammer dat het de 2de dag zo’n Nederlands druilerig weer was. Maar onze stemming bleef zonnig en dat is het voornaamste, want wat maak je van de dag ook al is het dan wat minder.

We hebben genoten van St Augustine en van de Black Point Drive op Meritt Island. Van de mooie natuur in de omgeving van Okeechobee die je eigenlijk niet daar verwachtte. Het onverwachts veranderen van onze koers, en maar zien wat het brengt. Het mooie, de plotselinge verrassing van wat je om de hoek tegenkomt, geen strakke planning, daar genieten wij van.

Het waren 3 mooie, ontspannen weken, waarin we ons hoofd hebben leeggemaakt en onze harde schijf hebben opgeschoond. Weer genoeg energie bij elkaar hebben vergaard om er weer tegenaan te kunnen, om van alles wat er op ons pad komt iets te maken. We zijn weer klaar voor het leven van alle dag in Nederland.

Ondanks de vertraging kwamen we toch op de geplande tijd, 12:30 uur, op Schiphol aan. Wel wat raar, misschien dat de piloot een kortere weg heeft genomen, en misschien ook een hogere snelheid heeft gevlogen. Wel hadden we nogal wat turbulentie.

Vandaag hebben we weer de nodige dingen gedaan, Nellie heeft de koffers uitgepakt en de was gedaan, Piet schijnt ook iets gedaan te hebben maar wat dat is onduidelijk. Omdat de voorraadkast leeg was moesten we eerst nog wat boodschappen doen. Dan wordt je weer met je neus op de verschillen tussen Nederland en de USA gedrukt. Je mist hier echt de vriendelijkheid van de mensen. Het gejaagde, ze lopen je ondersteboven zonder sorry te zeggen. Niemand kijkt een ander aan, zegt geen goedendag, men is alleen maar met zichzelf bezig. Alsof ze alleen op de wereld wonen.

Wat een ontzettend groot verschil met de USA, we zeiden soms wel eens, ja ja, we weten het nu wel. Soms misschien wel tot vervelens toe, werd je gevraagd of het goed met je ging, en werd je een fijne dag gewenst. Daar kijken de mensen elkaar aan, lachen en zeggen gedag, stoppen altijd als je wilt oversteken, en zeggen sorry als ze ineens voor je lopen. Waardoor zijn de Nederlanders toch zo stug en knorrig. Is het de welvaart? Op zo’n moment krijg je echt heimwee. Maar niet getreurd in juni gaan we weer terug, en gaan we weer genieten van onze volgende avontuur door de US.

Wil nog even voor we afsluiten de chauffeur bedanken, door hem hebben wij toch zo kunnen genieten van alles wat we hebben beleefd. Veilige mijlen, zonder problemen, geen brokken. Hij mag dan wel minder jong zijn, maar lekker op zijn eigen tempo was dit weer een geweldige belevenis.

Toedeloe lieve mensen. Tot ons volgend avontuur.