10 augustus Lompoc

De laatste dagen hebben we heerlijke temperaturen, het koelt ‘s ’avonds en ’s nachts lekker af. Dus hebben we vannacht weer heerlijk geslapen, dit hotel had goede bedden alleen waren ze erg hoog. Eigenlijk moest je rond het bed kussens of iets dergelijks leggen om de val te breken als je zo hoog zou vallen. Want Piet wil nogal eens draaien, of op het randje liggen, maar het bed was breder dan een standaard 2 persoons bij ons, en we hadden ieder ons eigen bed.

Het eerste wat we ’s morgens doen is kijken of er reacties zijn, altijd leuk, en hoe vaak de site tijdens onze slaap is bezocht. Maar gisteren, en nu terwijl dit geschreven wordt nog steeds, was waarbenjij.nu offline dus viel er niets te controleren. Voor ons een teleurstelling dat we het verhaal en de foto’s niet konden plaatsen, maar de techniek laat het afweten, en dit hebben wij niet in de hand.

Om 10 uur zijn we eerst gaan tanken, er waren 2 stations bij het hotel dus wij naar de goedkoopste toe. Deze scheelde 25 cent per gallon, het bleek dat het een debetstation was, iets wat wij in Nederland niet kennen. Bij een debet pompstation kun je alleen cash of debetkaart, een prepayd betaalkaart, betalen. Dus hebben voor $ 40,- cash daar getankt.

Vanmorgen kreeg Tommetje zijn geheugen terug, want toen we haar de opdracht gaven, “Ga naar Cambria en liefst binnendoor” wist Tommetje ineens weer de weg binnendoor, dezelfde die ons gisteren naar King City had gebracht. Deze weg loopt door een trainingscentrum van het Amerikaanse leger Fort Hunter Army Combat. Je mag er doorheen rijden maar niet uit de auto stappen of langs de weg stilstaan.

Het was meteen wel een drukte met overstekende eekhoorntjes, ze zitten op de weg en blijven tot het allerlaatste moment zitten. Je hebt dan echt het idee dat je er over heen rijd, want stoppen kan je niet zo snel. Wij hebben er geen aangereden, maar een keer was het er wel heel dicht bij. Even verder stonden hertjes te grazen, verbaasd omkijkend wat wij wilden, toch ondanks dat het niet mocht zijn we even gestopt om wat foto’s te maken. (zie foto).

Toen we het trainingscentrum voorbij waren begon het bijzondere traject van 27 km klimmen, dalen en bochten nemen. Op verschillende plaatsen zagen we waarschuwingen voor extreem brandgevaar met de melding dat je buiten de kampeerplaatsen niet mocht BBQ’ en of vuur mocht maken. De buitentemperatuur wisselde nogal, toen we bij het hotel wegreden was het 17 gr, in de bergen steeg het tot 30 gr om daarna weer naar 22 gr te zakken.

We hebben ongeveer 2 uur over de rit door de bergen gedaan, je kon door al die bochten en het stijgen en dalen niet harder rijden dan 20 km. Maar het was zeker de moeite waard om de route nogmaals, maar dan in tegengestelde richting te rijden. Alleen was het vandaag iets rustiger op deze, soms wel zeer smalle weg.

Toen we de bergweg verlieten pikten we de weg weer op die we gisteren afgebroken hadden. Weer die prachtige weg die zo afwisselend was en meer dan 90 km langs de zee liep en telkens werd je uitgenodigd om even van de weg af te gaan en wat foto’s te maken op de Vista Points. (zie foto’s) Bij Morro Bay was ook zo’n Vista Point, maar daar lagen zeeleeuwen te zonnen of te luieren. Twee van hen waren in het water uit aan het maken wie de baas was en de winnaar lag even later wat verder op flink te brullen. Het was in een indringend en imponerend ver dragend geluid. ( foto).

Onderweg was een autobestuurder (ster) niet goed geworden en er stond Brandweer, Politie en Paramedics bij. Het was de tweede keer dat we dit zagen, en telkens was het de brandweer die de eerste hulp verzorgden, daarna kwam de Paramedics met de ziekenauto en de politie. Het was telkens een grote bedrijvigheid, een perfecte samenwerking met de verschillende groepen. (zie foto).

Morgen gaan we naar San Diego om daar dinsdag nog wat te shoppen, afscheid nemen van onze favoriete winkel Walmart, en om ons voor te bereiden op de terugreis van woensdag. Morgen vertellen we jullie alles weer hoe de terugreis naar San Diego is verlopen.

Tot morgen!