6 augustus Watsonville
Blijf op de hoogte en volg Piet en Nellie
07 Augustus 2014 | Verenigde Staten, Watsonville
Gisteravond is ons verslag wat laat gepubliceerd, de reden, we hadden een lange dag in Sequoia want er was veel te zien, tel daar bij de 9 uur tijdsverschil met Nederland, als je dan om half elf je verslag op internet plaatst dan is het in Nederland al weer half acht in de ochtend. Het was wel lief te horen dat mensen een beetje ongerust worden als ons verslag verlaat is.
Vandaag over een week zit onze reis er op en vertrekken we weer naar Nederland. We hebben de afgelopen 3 weken de nodige kilometers gereden om nog eens naar een aantal parken en bezienswaardigheden te gaan die we 5 jaar geleden ook hebben bezocht. Het probleem bij de bezochte staten Californië, Utah, Nevada en Arizona is dat hier alles veel verder uit elkaar ligt als in de oostelijke staten zoals Virginia of Georgia. Daarom gaan we deze laatste week lekker uitdrijven en op ons gemakje langs de kust naar San Diego rijden.
We hebben intens genoten, maar genieten nog van de mooie natuur hier in Amerika, maar het was vooral genieten van die canyons, bergen, rotsen, deserts, bomen en al de dieren die voor de lens zijn komen poseren. We hopen ook nog vele malen door Amerika te toeren maar routes met deze afstanden doen we niet meer. We worden ieder jaar een beetje minder jong, dan wordt het wel eens vermoeiender om routes met lange afstanden te rijden. Maar jullie hoeven je geen zorgen te maken hoor, wij weten nog genoeg staten in de US waar we wel kunnen rondtoeren zonder zo’n grote afstanden te rijden.
Vanmorgen zijn we om half tien bij het hotel vertrokken bij een temperatuur van 28 graden. Eerst naar Walmart want onze biervoorraad was verdampt, waarschijnlijk door de hoge temperaturen. Daarna tanken en ramen wassen, inmiddels was het half elf dat wij op weg waren naar westkust van Californië. De eerste 50 km ging vanaf Tulare via Visalia over highway 198 richting Coalinga.
In dit eerste gedeelte waren links en rechts van de weg uitgestrekte grote velden waar allerlei groenten en fruit wordt verbouwd. Maar alles wat verbouwd vraagt ook om water, en regenen doet het hier niet veel, dus gaat men het besproeien met grondwater en dat heeft voor de grondwaterstand ook weer gevolgen. Ze maken zich hier zorgen om de aanhoudende droogte. Voor vandaag was er regen voorspeld, maar wij hebben geen drup gehad.
Het gedeelte vanaf Coalinga tot Saint Lucas was een 60 km route door de bergen met het gebruikelijke klimmen en dalen en welbekende haarspeldbochten, wat minder als de afgelopen dagen maar voldoende om af te kicken. Onderweg zagen we een indrukwekkend monument tegen een rotswand gemaakt, we konden nergens ontdekken voor wie of waarvoor het was gemaakt (foto). Het was een dorren omgeving en je staat dan verbaasd dat er toch nog groenen bomen tussen staan, maar vooral de variëteit aan bomen is prachtig. Midden in deze dorren, prachtige, omgeving zie je ook op de vreemdste plaatsen huizen en boerderijen staan, en wij vragen ons af hoe mensen bij hun huis komen, wij zien soms nergens een weg naar die huizen lopen. De koeien hebben hier niet veel te grazen, je haalt je enkels open als je uit de auto stapt, zo scherp is alles, door en door droog. (zie foto).
Na Saint Lucas gingen we highway 101 op en ook hier werd enorm veel groente en fruit verbouwd en werd de grond overal nat gehouden met enorme sproei installaties. Er waren veel dag arbeiders aan het werk, hun hoofd en hals volledig beschermd voor de zon. En op de hoeken van de velden stonden chemische toiletten.
Het einddoel van vandaag zou Santa Cruz moeten zijn, maar daar aangekomen bleek dat de meeste hotels vol waren en de kamers die er nog waren voldeden niet aan onze wensen. Daarom besloten we terug te rijden naar Watsonville, zo’n 20 km terug waarvan de eerste 10 km file rijden was.
Vanmiddag om 3 uur was het 25 gr. maar vanavond om half acht was de temperatuur gedaald tot 19 gr. en vannacht koelt het af tot 15 gr. Dus geen airco maar verwarming aan, ha-ha.
Morgen is de planning dat we langs de zee richting San Francisco rijden. Hoe dat verloopt lezen jullie morgen weer.
We sluiten af met Jort en Daane een dikke knuffel terug te geven.
Tot morgen!
Vandaag over een week zit onze reis er op en vertrekken we weer naar Nederland. We hebben de afgelopen 3 weken de nodige kilometers gereden om nog eens naar een aantal parken en bezienswaardigheden te gaan die we 5 jaar geleden ook hebben bezocht. Het probleem bij de bezochte staten Californië, Utah, Nevada en Arizona is dat hier alles veel verder uit elkaar ligt als in de oostelijke staten zoals Virginia of Georgia. Daarom gaan we deze laatste week lekker uitdrijven en op ons gemakje langs de kust naar San Diego rijden.
We hebben intens genoten, maar genieten nog van de mooie natuur hier in Amerika, maar het was vooral genieten van die canyons, bergen, rotsen, deserts, bomen en al de dieren die voor de lens zijn komen poseren. We hopen ook nog vele malen door Amerika te toeren maar routes met deze afstanden doen we niet meer. We worden ieder jaar een beetje minder jong, dan wordt het wel eens vermoeiender om routes met lange afstanden te rijden. Maar jullie hoeven je geen zorgen te maken hoor, wij weten nog genoeg staten in de US waar we wel kunnen rondtoeren zonder zo’n grote afstanden te rijden.
Vanmorgen zijn we om half tien bij het hotel vertrokken bij een temperatuur van 28 graden. Eerst naar Walmart want onze biervoorraad was verdampt, waarschijnlijk door de hoge temperaturen. Daarna tanken en ramen wassen, inmiddels was het half elf dat wij op weg waren naar westkust van Californië. De eerste 50 km ging vanaf Tulare via Visalia over highway 198 richting Coalinga.
In dit eerste gedeelte waren links en rechts van de weg uitgestrekte grote velden waar allerlei groenten en fruit wordt verbouwd. Maar alles wat verbouwd vraagt ook om water, en regenen doet het hier niet veel, dus gaat men het besproeien met grondwater en dat heeft voor de grondwaterstand ook weer gevolgen. Ze maken zich hier zorgen om de aanhoudende droogte. Voor vandaag was er regen voorspeld, maar wij hebben geen drup gehad.
Het gedeelte vanaf Coalinga tot Saint Lucas was een 60 km route door de bergen met het gebruikelijke klimmen en dalen en welbekende haarspeldbochten, wat minder als de afgelopen dagen maar voldoende om af te kicken. Onderweg zagen we een indrukwekkend monument tegen een rotswand gemaakt, we konden nergens ontdekken voor wie of waarvoor het was gemaakt (foto). Het was een dorren omgeving en je staat dan verbaasd dat er toch nog groenen bomen tussen staan, maar vooral de variëteit aan bomen is prachtig. Midden in deze dorren, prachtige, omgeving zie je ook op de vreemdste plaatsen huizen en boerderijen staan, en wij vragen ons af hoe mensen bij hun huis komen, wij zien soms nergens een weg naar die huizen lopen. De koeien hebben hier niet veel te grazen, je haalt je enkels open als je uit de auto stapt, zo scherp is alles, door en door droog. (zie foto).
Na Saint Lucas gingen we highway 101 op en ook hier werd enorm veel groente en fruit verbouwd en werd de grond overal nat gehouden met enorme sproei installaties. Er waren veel dag arbeiders aan het werk, hun hoofd en hals volledig beschermd voor de zon. En op de hoeken van de velden stonden chemische toiletten.
Het einddoel van vandaag zou Santa Cruz moeten zijn, maar daar aangekomen bleek dat de meeste hotels vol waren en de kamers die er nog waren voldeden niet aan onze wensen. Daarom besloten we terug te rijden naar Watsonville, zo’n 20 km terug waarvan de eerste 10 km file rijden was.
Vanmiddag om 3 uur was het 25 gr. maar vanavond om half acht was de temperatuur gedaald tot 19 gr. en vannacht koelt het af tot 15 gr. Dus geen airco maar verwarming aan, ha-ha.
Morgen is de planning dat we langs de zee richting San Francisco rijden. Hoe dat verloopt lezen jullie morgen weer.
We sluiten af met Jort en Daane een dikke knuffel terug te geven.
Tot morgen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
