21-8 Chicago (Illinois)

We hebben vanmorgen niet zo genoten van ons hot breakfast, er waren geen scrumbled eggs met bacon maar grits en kleine hamburgers. Wij dus maar weer overgegaan op geroosterd brood met jam, niks mis mee, maar scrumbled eggs zijn ook lekker.

Om 10 uur zaten we in de auto voor onze laatste route naar Chicago. Het was een strak blauwe lucht en de temperatuur was al 28 graden. Het eerste gedeelte was een saaie rechte 4 baans highway tot we in de buurt van Chillicothe in de gaten kregen dat we langs de Indiana river reden en er een smallere weg parallel liep met de highway die slechts enkele meters van de rivier verwijdert was. Daar lag een Mississippi boat in een inham die als gokpaleis diende. (zie foto)

We hadden aan Tommetje een alternatieve route gevraagd omdat we hier enkele dagen geleden voor een gedeelte al gereden hadden. Hij adviseerde een route die 15 km om was maar voor ons wel aantrekkelijker. De route ging nu via Lacon, waar we over de Illinois river gingen, naar Wenona en vandaar uit naar Dwight. De weg werd wel smaller maar was vaak erg recht en voerde langs enorme mais velden.

Bij Dwight kregen we de grootste verrassing. We gingen even van de weg om in een restaurantje een hapje te eten. We stapten Old Route 66 Family Motel binnen en alles ademde naar Route 66. Je zat op stoelen bekleed met het embleem van Route 66, overal hingen er borden die naar deze weg verwezen, je kon er shirtjes met het embleem van de route kopen, het was een en al Route 66. (zie foto’s)

Nou hadden we in Williams Arizona al eens een stuk van Route 66 bereden maar nu zaten we bij het begin. We hebben ongeveer 50 mijl, tot Joliet, deze route gevolgd en in alle dorpjes die we passeerden werd er op allerlei manieren verwezen naar de Historic Route 66.

In Joliet reden we langs een oude gevangenis die direct langs de doorgaande weg lag.( foto) Niet veel anders was het toen Piet ging tanken, je kon alleen betalen via een schuifje en de man zelf zat veilig achter het glas. Maar deze man zat vrijwillig opgesloten, denken wij.

De temperatuur was inmiddels opgelopen tot 33 graden en je kon merken dat je weer in de bewoonde wereld kwam. Het werd drukker op de weg, veel vrachtverkeer en een veel agressievere rijstijl. Je wordt meer opgejaagd waardoor je minder ontspannen rijdt.

Om 5 uur hadden we een motel gevonden en dit keer hebben we morgen een warm buffet, als het maar weer geen grits is. Maar we hebben wel een kamer met keuken maar het koken wordt nog enkele dagen uitgesteld. We zijn wel vanavond, bij Dunkin Donuts, een ijsje gaan eten. We wilden bescheiden blijven en bestelden ieder een ijsje met 2 bolletjes. Nou zijn de bolletjes, scoops zoals ze hier heetten, wel wat groter als in Nederland. Ieder bolletje had een doorsnede van 5 cm, een complete maaltijd.

De koffers zijn, na 5 weken in de auto te hebben gelegen en amper daglicht te hebben gezien, mee naar de kamer gegaan. Alles moet geordend worden en maar hopen dat we niet te veel geshopt hebben, en dat er alles in kan en de koffers geen overgewicht hebben. Gelukkig wordt wij niet gewogen want de mogelijkheid zou bestaan dat wij dan extra moeten betalen.

We zitten nog zo’n 9 mijl van het vliegveld dus morgen is het aftanken en dan de auto inleveren. Het trouwe beestje heeft ons in die 5 weken niet een keer in de steek gelaten, maar dat mag je ook verwachten van een splinternieuwe auto die 5 weken geleden 40 mijl op de teller had staan. Dan wordt het tijd afscheid te nemen van de States en dat zal ons zeker iets doen. We hebben 5 bijzondere en spannende weken gehad en veel indrukken opgedaan. Het was een mooie ronde met prachtige natuur waar we van de ene in de andere verbazing vielen. Maar als we thuis zijn zullen we nog een terugblik plaatsen. Dus tot dan.