20 januari Eindhoven

Amerika huilde omdat wij hen weer gingen verlaten. Het regende, toen we bij het motel vertrokken, en dat waren we in Florida niet gewend. Eerst ontbijten want White House Inn had geen continental breakfast. Dus eerst naar IHOP en daar hingen ze ’s morgens om 9 uur al met de benen buiten.

Je moest daar eerst je naam en aantal hoeveel personen opgeven. Dat hadden we te laat door, dus stonden er andere voor ons op de lijst .Toen Nellie zei dat we naar het vliegveld moesten kregen we een VIP behandeling en werden we er tussengeschoven. Toen we de man bedankte zei hij Thank the Lord. Ook hier kregen we weer 55+korting.
Rond 10 uur brak de zon weer door. Richting vliegveld eerst de auto af te leveren. We reden er zonder problemen, ondanks de bouwput, naar toe. De laatste afslag zag Piet wat laat en remde op het laatste moment en draaide ook meteen linksaf. De achterligger toeterde en draaide het raampje open en vroeg of wij ook moeders fokten. Wij waren geen van beiden agrarisch aangelegd en hadden van fokken ook niet zo’n verstand. Dus zullen we best verbaast hebben gekeken. De agressie op de weg is in Miami duidelijk hoger dan andere plaatsen waar we zijn geweest.

Piet had, via internet tevergeefs geprobeerd in te checken en ook op het vliegveld lukte het niet, ook de juffrouw die kwam assisteren kreeg het benodigde papiertje er niet uit. Ze plaatste ons toen, langs alle wachtende, ( weer VIP behandeling) voor bij de balie en toen was het zo geklaard. Het bleek dat het vliegtuig niet om 13:45 uur vertrok maar om 12:05, heel wat vroeger dan voorheen was vermeld, er was ook geen wijziging door gegeven. Maar we waren mooi royaal op tijd.
Om 3:00 uur waren we in Detroit, een vliegveld met een prachtige terminal waar treintjes boven je hoofd reizigers van de ene naar de andere kant van de terminal verplaatsten (foto). Om 6:05 uur vertrok het vliegtuig naar Amsterdam een vlucht van 7,5 uur. Het eerste wat het cabinepersoneel ons aanbood was een drankje met een snackje, want als mensen eten mopperen ze niet.

Toen de steward later met de maaltijd rond kwam drukte hij een tray te ver door en alles viel naast de stoel van Piet neer. Piet vroeg of dit zijn maaltijd was en of je hier wel van de grond kon eten. Maar alles werd netjes opgeruimd en wij kregen een verse maaltijd waarin we konden kiezen naar kip of pasta dat naar kip smaakte, zo zei de steward. Wij kozen voor verschillende maaltijden maar kregen beide hetzelfde.
We bestelden ook nu weer een witte wijn maar kregen een rode. Toen we de steward hierop attendeerde zei hij “geen probleem” en zette er nog een glaas(je) witte wijn bij. Het waren geen kleine glaasje, meer bekers, flinke neuten waar we de hele nacht mee doorkwamen. Jammer was dat onze tv schermen niet werkten, alles bleef zwart wat men ook probeerde. Misschien dat we op de zwarte lijst zijn gekomen en niet alles mochten zien wat Amerika ons te bieden had.

We stonden vanmorgen om 8:30 op de parkeerplaats bij de auto en hadden verwacht een ondergesneeuwde, dichtgevroren auto aan te treffen. Maar we konden zo in stappen en wegrijden. Het leek wel een smurfen auto, was echt even wennen na de riante auto die we in de USA hadden. Zo rij je in Amerika in een auto met de airco aan en enkele uren later rij je in Nederland door een wit winterlandschap met de verwarming aan. Maar het blijft een prachtig gezicht, een besneeuwd landschap. De wegen waren schoon en droog. En we hadden geluk, want voor de sneeuwbui waren we zonder problemen weer in ons eigen huisje.

En zo komt ook aan alles weer een eind, ook van deze zonnige wintervakantie die beslist een vervolg gaat krijgen. Wij hebben er van genoten en wij hopen jullie ook. Bedankt voor de reacties en tot een volgende keer.